Κλείνω τα όνειρα μου σε παγίδα, τυφλώνουν φώτα την ανύποπτη ματιά μου. Περιμένω να φανεί κρυφά μια ελπίδα, που θα γελάσει τον πιο άρρωστο έρωτα μου. Θα κρυφτώ σαν παραμύθι, σα φεγγάρι την αυγή. Κι όταν βρω διέξοδο θα εμφανιστώ σα συννεφάκι στη βροχή. Κάνω κύκλους γύρω απ’ τον εαυτό μου. Ξεκινώ μια τροχιά που δε με βγάζει πουθενά. Κι αν πω σε ανθρώπους το αιώνιο μυστικό μου θα γίνω φόβος και θα φύγω μακριά. Θα ξεχαστώ μόνο για λίγο όσο για να αποκοιμηθώ. Μ’ απρόσμενα σημάδια θα ζω τα βράδια και παρελθόν θα αναπολώ.