Σε μια μικρή, τόση δα βροχή ψάχνεις τα σύννεφα να τιμωρήσεις. Η υπόσχεση που μου ‘δωσες πως ο ήλιος θα φανεί, θα αρχίζουμε μαζί και θα τελειώνουμε μαζί. Μπορεί να με μισήσεις για όσα κάνω στη μουσική. Στο χθες τα λάθη ν’ αφήσεις, να δεις πως κρίνει η λογική…η λογική… Κι όταν θα ‘ρθείς πες μου απλά, νωρίς το πρωί να με ξυπνήσεις. Μη μαρτυρήσεις τα μικρά σου μυστικά, πως το αύριο είναι κοντά, μα η ανάσα σου μακριά. Κι αυτή σ’ ένα λιμάνι θ’ αράξει το πρωί. Μικρή μου, ποιος σε φτάνει; Για πάντα να ξέρεις αυτή η ελπίδα θα ζει. Δε θα πεθάνει. Δε θα πεθάνει…