Μείνε κοντά μου ως το πρωί μείνε εκεί, στα σύννεφα. Κοίτα στο τζάμι το θολό, σου γράφω πως μπορώ κι ακόμα προσπαθώ. Μείνε, μη φύγεις κι είναι αργά σ’αντίθετη τροχιά, σε άλλο ουρανό. Πώς γίναν όλα ξαφνικά ρυθμό πια δεν κρατώ κι ακόμα προσπαθώ. Να σε φτάσω, να γίνω ανατολή μια απέραντη μορφή για ν’ αλλάξω. θα ‘χω πάντα την πόρτα ανοιχτή, πως είμαι ζωντανός θα φωνάξω... Μείνε κοντά μου θα το δεις και πάλι εμείς θα τρέξουμε μπροστά. Πώς γίναν όλα ξαφνικά ρυθμό πια δεν κρατώ κι ακόμα προσπαθώ.