Κρατάω το σχοινί, που μας δένει κι εσύ το αφήνεις… Μια μόνο γραμμή σ’ ένα άσπρο χαρτί που σβήνεις… Κι είναι οι μέρες μουντές, οι στιγμές δανεικές... Το σπίτι μικρό, Να χωρέσω δε μπορώ… και ζητάω ξανά μια χαμένη αγκαλιά… Μέσα σ’έναν ιστό κολλημένος και που να τρέξω… H πόρτα κλειστή Μες στο σπίτι κι εσύ…κάπου εκεί έξω... Κι όσο ο χρόνος κυλά, κουρασμένος ξανά... Στον καθρέφτη κοιτώ και το πρόσωπο αυτό Μου ζητάει πολλά κι ας μην είναι αρκετά.